Znajdź w sobie siłę w schizofrenii.

Znajdź w sobie siłę w schizofrenii, czy to proste?

Gdyby ktoś zapytał mnie, jak to jest żyć ze schizofrenią, prawdopodobnie odpowiedziałbym śmiechem i westchnieniem. Jak wytłumaczyć coś, co czasem brzmi jak obcy język, czasem jak poranna mgła – gęsta, ale rozwiewająca się wraz ze wschodem słońca?

A potem gorzka rzeczywistość uderza mnie niczym tona cegieł: schizofrenia to nie wyrok śmierci. Nie jest ani karą, ani nieuleczalną chorobą. To proces. Czasem burzliwy, czasem zaskakująco spokojny, cudownie absurdalny, ale proces, z którym można żyć – i w którym można znaleźć siłę. Tak, siłę – nie tylko siłę przetrwania, ale także siłę rozwoju.

To nie jest kolejna sucha opowieść o przetrwaniu o chorobie psychicznej. To historia o wewnętrznej sile, która trwa nawet wtedy, gdy świat wokół się wali. Potraktuj to jako przewodnik po uczuciach, życiu codziennym i relacjach – o wewnętrznej sile – prawdziwej sile, nie takiej, jaką próbuje sprzedać większość poradników.

Schizofrenia z bliska — o co w tym naprawdę chodzi?

Pozwól, że wyjaśnię. Powszechne przekonanie jest całkowicie błędne. Schizofrenia to nie rozdwojenie jaźni. To nie dwie osoby w jednej głowie. To zaburzenie sposobu, w jaki mózg przetwarza informacje, emocje i bodźce.

To tak, jakby Twój wewnętrzny system operacyjny nagle oszalał:

• Pliki giną.
• Otwierają się drzwi, których nigdy byś nie dotknął.
• Pojawiają się błędy, które nic dla Ciebie nie znaczą.
• Nie reagujesz na to, co jest, ale na to, co się wydaje być.

W schizofrenii często towarzyszy niezwykła wrażliwość, kreatywność, zdolność intuicyjnego myślenia, rozpoznawania wzorców i głębokie doświadczenia.

Czy to brzmi jak dar? Czasami tak.

Czy brzmi jak ciężar? W większości tak.

Jednak prawdziwa siła tkwi w zrozumieniu, jak pracować z własną neurologią, a nie przeciwko niej.

Co tak naprawdę dzieje się w środku?

Chcę podzielić się swoją perspektywą z perspektywy osoby z wewnątrz – nie jako zbiorem objawów, ale jako historią kogoś, dla kogo świat zawsze był w stanie nierównowagi.

Wyobraź sobie dworzec kolejowy w godzinach szczytu. Pociągi przyjeżdżają i odjeżdżają bez ostrzeżenia, każdy głośniejszy od poprzedniego. Teraz wyobraź sobie ten dworzec w swojej głowie.

To będzie wyczerpujące.

To będzie przerażające.

Ale możesz nauczyć się radzić sobie z tym psychicznym chaosem – poprzez terapię, techniki relaksacyjne, leki i na swój własny sposób.

Halucynacje nie zawsze manifestują się jak w filmach – słyszalne krzyki, potwory za drzwiami, 24-godzinna katastrofa. Najczęściej:

• słyszysz swoje imię, mimo że nikt inny nie woła,
• czujesz zapachy, których nikt inny nie czuje,
• obrazy migoczą jak żar silnika,
• dźwięki budzą uczucia,
• cisza przybiera jakąś formę.

Niektóre są nieszkodliwe. Inne wkradają się w Twoje codzienne życie. A niektóre – te najbardziej podstępne – są tak słabe, że przez chwilę nawet ich nie zauważasz.

Dlaczego siła może w nas istnieć?

Czy wiesz, co jest najbardziej absurdalne?

U osób ze schizofrenią siła rośnie głównie w ukryciu – bez pompy i okoliczności, po prostu poprzez małe, codzienne sukcesy.

Ponieważ:

• Wstawanie w trakcie ataku świadczy o sile.
• Regularne przyjmowanie leków świadczy o sile.

Proszenie o pomoc, przyznanie się, że dziś czujesz się gorzej, świadczy o sile. Mówienie, że dziś czujesz się lepiej, świadczy o sile; i że w większości przypadków rzeczywiście tak jest. A przede wszystkim: Odwaga, by iść naprzód, nawet gdy rzeczywistość cię nie dogania, jest jedną z najpiękniejszych form ludzkiej odporności.

Każdy ma swój własny rytm – jak wewnętrzny metronom. W schizofrenii zmiany mogą być szybsze, niż mrugnięcie oka, ale jeśli nauczysz się je obserwować,

Przykład:

Czy miałeś kiedyś dzień, w którym twoje myśli skakały jak piłeczki pingpongowe? Teraz nie jest czas na przebywanie w tłumie, przebywanie w ekscytujących miejscach ani słuchanie agresywnej muzyki. Teraz jest czas na strukturę: listy, rutyny, checklisty, krótkie zadania.

Czy miałeś kiedyś dzień, w którym wszystko wydawało się przytłumione? Wtedy potrzebujesz stymulacji – światła, dźwięków, ruchu, dotyku.

To nie kaprys, to strategia.

To prawda. To działa. Być może obciążenie psychiczne w nowym miejscu jest o 30% niższe.

Rytuały brzmią religijnie, ale w rzeczywistości chodzi o coś zupełnie innego. Chodzi o rutynę, która jest łatwo przewidywalna, prosta do naśladowania, powtarzalna i przyjemna.

Istnieją oznaki, które zwiastują początek epizodu. Do najczęstszych sygnałów ostrzegawczych należą zaburzenia snu, wahania poziomu energii (zarówno wzrost, jak i spadek), trudności z koncentracją, wyostrzenie zmysłów, narastająca nieufność, poczucie izolacji, dziwne doznania déjà vu i bezpodstawny lęk. Rozpoznanie tych oznak może pomóc skrócić epizod, zmniejszyć jego intensywność i szybciej dojść do siebie po zaostrzeniu. To potężna siła – siła samoświadomości.

Nie wszystkie relacje sprzyjają wyzdrowieniu. Nie każdy mówi o tym otwarcie i to jest w porządku. Zdrowy związek słucha bez osądzania, nie interpretuje objawów jako „chcę cię”, jest wspierający, a nie nadopiekuńczy, cierpliwy, stawia jasne granice, nie dramatyzuje, nie bagatelizuje problemów i zawsze dąży do edukacji. A toksyczny związek? Taki, który mówi: „Weź się w garść, tylko sobie to wyobrażasz, inni mają się o wiele gorzej, przesadzasz” – w takim przypadku pomóc może tylko telefon, jedzenie, muzyka lub planeta Jowisz.

Siła w schizofrenii często oznacza znalezienie siły, by zdystansować się od ludzi, którzy nie oferują żadnego wsparcia.

Leki i terapia – siła tkwi w stosowaniu narzędzi! 

Najsilniejsi są ci, którzy potrafią przyjąć pomoc, a nie ci, którzy ignorują świat, udając, że potrafią sobie poradzić sami. Schizofrenia to choroba o podłożu biologicznym. To kwestia neurochemii. Wpływa na poziom dopaminy, glutaminianu i GABA. Nie jest to „brak silnej woli”.

Leki oferują:

• Przewidywalność,
• Stabilność,
• Redukcję urojeń i halucynacji,
• Funkcje poznawcze.

Terapia oferuje:

• Narzędzia,
• Strategie,
• Kontakt,
• Strukturę,
• Refleksję nad własnymi uczuciami.

Tworzy fundament; można zbudować życie – nie tymczasowe, ale prawdziwe.

Gdzie tkwi prawdziwa siła schizofrenii?

Nie w bohaterskich czynach, czy w zmienianiu świata. Nie w udowadnianiu czegokolwiek komukolwiek.

Siła tkwi:

• w drobnych obserwacjach,
• w poprawie samopoczucia,
• w akceptowaniu złych dni bez paniki,
• w cieszeniu się dobrymi dniami bez poczucia winy,
• w rozwijaniu powolnego, świadomego poczucia dobrego samopoczucia,
• w badaniu własnej psychiki.

Siła nie musi być głośna, żeby była postrzegana jako prawdziwa.

A teraz wielki wniosek: Dlaczego warto żyć – i dlaczego masz więcej siły, niż myślisz?

Każdy, kto twierdził, że schizofrenia czyni cię mniej ludzkim, kłamał. Nie odbiera Ci pragnień; nie pozbawia cię marzeń, możliwości ani relacji z innymi. Po prostu oznacza, że ​​musisz doświadczyć świata na nowo, na swój własny sposób.

Siła drzemie w tobie.

Może jeszcze jej nie czujesz i jest uśpiona. Może jest pogrzebana pod strachem, objawami i hałasem.