Schizofrenia, jakie są objawy początkowe?
Co dzieje się na starcie choroby? Na pewno schizofrenia to poważna choroba i nie można unikać pierwszych objawów. Choroba może rozwijać się bardzo szybko lub bardzo powoli. W mojej sytuacji były to powolne objawy, które w pewnym momencie były nie do wytrzymania.
Schizofrenia, jakie są objawy początkowe?
Jakie są wczesne objawy schizofrenii? Choroba powoduje, że zaczynamy inaczej funkcjonować. Na jakie sygnały warto zwrócić uwagę? Co warto wiedzieć o schizofrenii?
Choroba pojawia się we wczesnym wieku. U mnie było to 18 lat. Na początku nie było objawów. Ale po pewnym czasie zaczynałem mieć ogromne problemy z koncentracją. I to takie problemy, że nie byłem w stanie się uczyć. Potem unikałem rówieśników i zacząłem mieć problem z wychodzeniem z domu. Następnie miałem bardzo słabe wyniki w szkole i objawy i stres spowodował, że nie wytrzymałem i przestałem wychodzić z domu.
Pierwsze objawy u mnie były łagodne, jak było u Ciebie? Pierwszymi objawami mogą być problemy z koncentracją i nauką. Potem może pojawić się unikanie wychodzenia z domu i pierwsze stany lękowe. Może pojawić się wielki stres w kontakcie z ludźmi. Na pewno trzeba porównać, czy to, co się dzieje na początku choroby, jest tylko kryzysem, czy coś więcej. Pojawiają się zaburzenia uwagi i brak chęci do nauki przez to, że nie można się skoncentrować. Motywacja też może być na innym poziomie i można czuć brak sensu rozwoju i pracy. Wiele ludzi ma problem ze snem, co u mnie nie występuje. Jednak problemów ze snem nie można bagatelizować. Możesz poczuć, że nie ma sensu się rozwijać i uczyć. Nie będzie Ci się chciało wychodzić z domu. Pojawić także się mogę lęki przed ludźmi czy wychodzeniem z domu. U mnie to najbardziej zmieniło życie. Lęk przed ludźmi ciągle jest dla mnie trudnością. Od początku choroby z tym walczę. Nie raz osoba chora może podejrzewać, że ktoś ją ściga lub kontroluje. Mogą pojawić się drażliwość i podejrzliwość, że inni chcą coś zrobić. Gdy pojawią się problemy z pracą i nauką, to też trzeba to obserwować. Wycofanie się w kontaktach z ludźmi też nie jest dobre i jak masz z tym problem, to obserwuj siebie lub kogoś, u kogo podejrzewasz chorobę psychiczną… Wiele osób ma urojenia religijne i mogą czuć się, że są kimś ważnym. Najgorsze jest, gdy choroba zaatakuje szybko i wtedy osoba chora słyszy głosy lub widzi różne rzeczy.
Te objawy mogą pojawiać się szybko lub wolno, ale wszystko trzeba obserwować. Pierwszy epizod psychotyczny może być trudny i ciężko jest zachęcić chorego do leczenia. Psychoza wiele zmienia w życiu osoby chorej. Pierwsze objawy u mnie pojawiły się chyba przez stres, że nie radze sobie w życiu i mam problemy z nauką (co dla mnie było wtedy bardzo ważne). Najtrudniej jest, gdy pojawią się pierwsze urojenia i halucynacje.
Im szybciej wykryje się chorobę, tym lepiej. Schizofrenię wymaga leczenia lekami i terapią. Dobrze dobrane leki i dobre zrozumienie choroby może spowodować, że szybko pokona się psychozę. Zapobieganie nawrotom jest najważniejsze. Leczenie polega zazwyczaj na stosowaniu leków przeciwpsychotycznych. Jest ich wiele i każdy ma inną tolerancję na ich zażywanie. Niestety leki mają wiele skutków ubocznych, ale redukują one objawy choroby. Regularne zażywanie leków to klucz. Odstawienie samemu leków nie jest dobrym pomysłem.
Pamiętaj! Trzeba w schizofrenii pamiętać o tym, aby rozwijać się i mieć pasję w życiu. Mieć zajęcie, gdy nie możemy pracować i się uczyć. Praca nad sobą jest najważniejsza! Trzeba robić wszystko, by osiągnąć swoje marzenia i zacząć żyć z chorobą, najlepiej, jak się da. Trzeba zacząć poprawiać funkcjonowanie zawodowe i w społeczeństwie, choć jest to bardzo ciężkie i wymagające. Nie można się poddawać, bo z chorobą też można żyć! Choroba wymaga leczenia i wsparcie otoczenia. Na pewno nie będzie Ci łatwo zrozumieć i zaakceptować chorobę, ale nie poddawaj się! Nie musisz ciągle cierpieć! Znajdź w swoim życiu jakieś zajęcie, które sprawia Ci radość. Zrób coś dla siebie i rozwijaj swoje zainteresowania. Pamiętaj o tym, aby nie bagatelizować pierwszych objawów, tylko szybko skorzystać z pomocy psychologa i potem psychiatry. Chodzenie do psychiatry nie jest niczym wstydliwym. Każdy może zachorować na chorobę psychiczną.
Witam Tomek, cieszę się, że dzielisz się z nami, swoimi przeżyciami.wiem, że nie jest to łatwe, ale dla nas rodziców to jest ważne, ponieważ mamy okazję porównać objawy naszych dzieci z twoimi i przeanalizować oraz spróbować ocenić sytuację. Mój syn też ma problem z ludźmi, staramy się, żeby to nie było takie uciążliwe dla niego, ale nie zawsze nam to wychodzi. Trudno jest z tą chorobą wygrać, ale walczymy o swoje dzieci, żeby w przyszłości nie było im tak trudno. Więc jak mówisz, trzeba walczyć i się nie poddawać. Martwi mnie to, że jak coś stanie się złego to mówią, że jesteście niebezpieczni, a to jest nie prawda i bardzo Was to boli, więc trzeba o tym głośno mówić. Choroba ta jest nie widoczna, ale bardzo niebezpieczna więc Wałcz i nie poddawaj się. Pozdrawiam.