Czym jest schizofrenia katatoniczna? Jak się objawia?
Schizofrenia katatoniczna to rzadki podtyp schizofrenii, powodujący zaburzenia ruchu i zachowania. Charakteryzuje się zmianami w motoryce i zachowaniu pacjenta. Powoduje ona nadmierny ruch lub stanów bezruchu. Mogą występować problemy z mówieniem, jedzeniem czy ruchem.
Czym jest schizofrenia katatoniczna?
Wymaga ona bezwzględnego leczenia farmakologicznego i terapii. To bardzo poważne zaburzenie psychiczne. Występuje ona rzadko i jest jeszcze większą zagadką. Dokładna przyczyna schizofrenii katatonicznej nie jest znana.
Objawy schizofrenii katatonicznej mogą być bardzo różne:
- Osłupienie: pacjent w stanie osłupienia, może wydawać się wycofany i nieobecny. Może nie reagować na bodźce z otoczenia i pozostaje w jednej pozycji przez długi czas.
- Pobudzenie: osoby w stanie pobudzenia mogą być nadmiernie aktywne i pobudzone.
- Negatywizm: osoba chora może wydawać się apatyczna i ma ogromne braki motywacji. Może nie chcieć wykonywać poleceń i jest bardzo mało aktywna.
- Halucynacje: występują halucynacje wzrokowe, słuchowe, węchowe, smakowe lub dotykowe.
- Urojenia: urojenia to fałszywe przekonania, które nie opierają się na rzeczywistości. Osoby z urojeniami mogą wierzyć bardzo w swoje myśli w to, co widzą lub słyszą.
- Zaburzenia mowy: osoba może mieć trudności z mówieniem. Może również mówić bardzo mało lub w ogóle nie mówić. Są problemy z porozumiewaniem się z innymi.
- Zaburzeń ruchowych: chorzy również przyjmować dziwne pozycje lub wykonywać powtarzalne ruchy.
Schizofrenię katatoniczną wykrywa się poprzez obserwację zachowania pacjenta i na podstawie tego, jakie ma objawy. Stosuje się także psychoterapię, aby pomóc w codziennym funkcjonowaniu. Kluczowe jest stwierdzenie obecności objawów katatonicznych, które występują przez znaczną część czasu przez co najmniej dwa tygodnie. Stosuje się też inne badania mózgu, aby wykluczyć guzy mózgu czy choroby neurologiczne.
Ten podtyp schizofrenii można odziedziczyć, gdy ktoś choruje lub chorował w rodzinie. Ryzyko zależy od tego, kto w rodzinie chorował. Do schizofrenii przyczynia się tez wiele genów. Można zachorować też przez złe funkcjonowanie neuroprzekaźników. Nadmierna aktywność dopaminy w mózgu może prowadzić do schizofrenii. Są też dowody na zaburzenia w funkcjonowaniu innych neuroprzekaźników, np. GABA. Stres czy trauma z dzieciństwa też mogą prowadzić do choroby. Zmiany w funkcjonowaniu pracy mózgu, może zwiększyć podatność na schizofrenię. Poza tym nadużywanie środków psychoaktywnych też może przyczynić się do choroby.
Programy wsparcia społecznego czy terapie zajęciowe i edukacja dotycząca choroby mogą poprawić jakość życia chorych. Ważne, aby nie opuszczać osoby chorującej, aby czuła się dobrze i skutecznie się leczyła i zażywała leki. To podstawa! Jak każda schizofrenia, wymaga ona leczenia. Objawy mogą być bardzo różne i trzeba dobrze obserwować osobę, która ma objawy katatoniczne. Każdy potrzebuje innej dawki leków czy innego leczenia psychologicznego. Każdy chory potrzebuje wsparcia i tego, by szybko zachęcić osobę do leczenia i poprawy jakości życia.